In de voetsporen van een... leugenaar?
H et hele interview met Joran van der Sloot is door RTL5 ter beschikking gesteld. Verslaggever Roel Geeraedts en cameraman John Kwant reisden naar Aruba om het verhaal na te lopen.
Roel Geeraedts
"Kun je vandaag nog vertrekken", vraagt mijn hoofdredacteur. "Ja, natuurlijk". Nog geen dag later begint een bizarre speurtocht op Aruba. Samen met cameraman John Kwant loop ik stapsgewijs het verhaal na dat Joran in het interview vertelt. Kan het uberhaupt kloppen? Want we hebben te maken met Joran van der Sloot die over zichzelf zegt een 'pathologische leugenaar' te zijn.
Ons eerste doel is: vaststellen waar het huis staat van de jongen die Joran aanwijst als medeplichtige. Ik heb z’n naam en een adres. In het interview beschrijft Joran dat het zo’n 5 minuten lopen is vanaf het strand. Op de kaart zie ik al dat het adres simpelweg niet kan kloppen. Hoe dan ook, vanaf het strand loop ik naar dat huis toe, helemaal in het noorden van Aruba. Na 40 minuten lopen door de brandende zon ben ik er. Ik tref een onafgebouwd huis aan, een bouwval en mensen in de buurt zeggen dat het er zo al jaren bijstaat.
Het huis ernaast dan! Dat voldoet aan de beschrijving! Misschien heeft Joran zich na al die jaren vergist in het huisnummer. Het heeft een balkon (volgens Joran is Natalee van een balkon gevallen), het is een groot wit huis. Het staat ook nog eens te koop! Ik bel de makelaar en een dag later bezichtigen we het huis. John filmt het huis en het balkon. Is dit de plek? Nee, zo zal later blijken, als we het kaartje zien dat Joran heeft getekend. De informatie die Joran in het interview geeft, klopt dus niet. Heeft hij nou weer gelogen? "We moeten dat huis vinden en zeker weten dat die jongen daar heeft gewoond", zeggen we tegen elkaar.
Het is een verifieerbaar feit dat Joran aanreikt. En als dat al niet klopt… Hebben ze hier gelopen… We lopen letterlijk de door Joran beschreven route na. We beginnen op de plek op het strand waarvan hij zegt er met Natalee te hebben gelegen. We lopen terug richting de grote hotels en bij Moomba Beach Bar verlaten we het strand. Na een paar minuten steken we een weg over en zien een drooggevallen moeras. So far so good, het komt overeen met Joran’s verhaal.
Welk huis kan het zijn? Nadat we urenlang de hele buurt ook met de auto hebben uitgekamd, houden we twee huizen over die voldoen aan de beschrijving van Joran; een 'educated guess'. We hebben zekerheid nodig. John oppert om de tennisclub te bellen waar de vriend en zijn familie lid waren. Briljant idee. Ik bel en vraag naar het adres van de vader van de jongen. De secretaresse weet meteen te vertellen dat ze zijn verhuisd en ze geeft me het mobiele nummer van de moeder van de jongen. Aruba is zo klein, iedereen lijkt elkaar te kennen.
Met een bonzend hart bel ik haar. Ik verzin een smoes en zeg dat ik wat info wil over een huis dat ik misschien ga kopen en waar zij heeft gewoond. "You used to live in Palm Beach, number 'X', right?" (een pure gok want we hadden twee mogelijke huisnummers.). Ze antwoord: "Yes". Ik verifieer nogmaals het huisnummer. Bingo! De familie van die vriend van Joran heeft het huis verkocht en is verhuisd, een paar maanden na de verdwijning van Natalee. Hard bewijs!
Joran komt met nieuwe verklaringen
Voor de zekerheid halen we bij het kadaster de notariële akte op van de verkoop van het huis (de overdracht vond plaats op 1 november 2005, de moeder zei dat ze in oktober 2005 zijn verhuisd). En passant vraag ik of op de naam van de verkoper, de vader van Jorans vriend, nog meer onroerend goed geregistreerd staat. Ik krijg nog een document en wat blijkt: de familie had destijds, in 2005, twee woningen op Aruba.
De man die me de gegevens geeft, wil mijn paspoort hebben om een bonnetje te kunnen maken. Liever niet, denk ik. Ik ben bang dat iemand erachter komt dat we met deze zaak bezig zijn. Paranoia? Yep! Een beetje. We stappen weer in de auto, dit keer gewapend met camera. We willen opnames maken van het huis waarvan Joran zegt dat daar Natalee Holloway het leven liet. Waar ze, als Joran de waarheid spreekt, coke snoof, whiskey dronk, danste en viel.
Probleem! De huidige bewoners, Nederlanders, zijn thuis. 'Gewoon' vanaf de straat even wat opnames maken is er niet bij. Ik zie simpelweg geen ander oplossing dan opnieuw een list te verzinnen. "Hallo, wij zijn van RTL en bezig met een verhaal over de onroerend goed markt op Aruba. Vind je het erg als we de buitenkant van je huis filmen?".
De man vindt het prima dat we zijn huis filmen. We prijzen zijn mooie huis. De man zegt dat hij het zelf flink verbouwd heeft. Hij nodigt ons nota bene zelf uit om binnen te komen zodat we ook het zwembad aan de achterkant kunnen draaien. De man vertelt dat het hotel waarop hij uitkijkt en dat in aanbouw is, veel groter had moeten worden maar dat de huidige financiële crisis dat onmogelijk maakt. "Misschien ben ik nu heel brutaal", zegt John, "maar zou ik dat hotel dan ook even vanaf het balkon mogen filmen?".
Even later zie ik hoe John op het balkon staat, z'n camera hangt over de railing alsof hij er zelf overheen valt. John staat op het balkon waar Natalee vanaf zou zijn gevallen, als we Joran moeten geloven. Behalve dat we tot nu toe Jorans verhaal hebben kunnen checken, beschikken we ook over fantastisch beeldmateriaal.
De Bubaliplas, hier zou Natelee zijn achtergelaten door Joran en z’n vriend. Het is dan wel een vogelreservaat, het is ook het afvoerputje van Aruba. Het rioolwater van het eiland wordt er ingepompt, nadat het is gezuiverd door een rioolzuiveringsinstallatie, maar die werkt niet helemaal goed. Met de auto slaan we van de verharde weg een zandpad in en komen uit bij een uitkijktoren.
’s Nachts moet het hier pikkedonker zijn. Niemand die je hier ziet. Aan de oevers van de plas staat veel riet. Het ligt afgelegen. Zou ze hier liggen, vragen we ons hardop af. Het is een vreemd idee om op de plek te staan waarvan Joran zegt dat hij samen met een vriend het lichaam van Natalee heeft achtergelaten. "Daar sleepten we haar het moeras in", zegt Joran letterlijk in het interview. Wij staan inderdaad bij een moeras. Voor de zekerheid rijden we een rondje om de plas. We slaan elke zandweg in die we tegenkomen. De meesten lopen dood. We proberen ons voor te stellen dat we zelf een lichaam willen wegmaken. Waar zou je dat dan doen?
Op één plek, aan het eind van een drooggevallen stuk moeras, kun je zo de grote plas inlopen. Daar ben je wel zichtbaar vanaf de weg. Daarom lijkt het ons sterk dat dit de plek kan zijn. Want om daar te komen moeten de jongens eerst richting het zuiden rijden, dan een 'u-turn' maken, om weer richting het noorden te rijden. Onlogisch, maar het zou ook kunnen, bovendien: wat is er nog logisch aan wat Joran die nacht heeft gedaan?
Ook al is de tekening niet helemaal duidelijk, houden de clues ook niet over en heeft Joran al zo vaak gelogen: die drassige poel bij de uitkijktoren kán de plek zijn die Joran nu aanwijst. Misschien is hij door het riet naar de grote plas gelopen. Dan moet je wel een enorme hindernis nemen. Het riet is daar zo dicht, een strook van minstens 40 meter en pas dan bereik je de grote plas. Mijn cameraman, John, is vanaf de weg een stuk het riet ingelopen en kwam er amper doorheen. Bovendien is de kans groot dat je onder de striemen, krassen en snijwondjes komt te zitten.
De volgende dag keren we terug met de camera. We hebbben waterschoenen gekocht, want om dit verhaal goed en beeldend te vertellen moeten we die plas in. Al is het maar omdat we willen weten hoe diep die plas eigenlijk is. Hoe dieper het water wordt, hoe meer de drek begint te stinken waarin mijn voeten wegzakken. Het is echt vies! Als we maar niet gespot worden! Toch komt er een Jeep aanrijden. Ai. De bestuurder ziet me midden in die plas staan en gaat er weer als een speer vandoor, met een stofwolk achter zich aan.
We zijn inmiddels ontzettend argwanend en bang dat iemand ontdekt waarmee we bezig zijn. John draait nog wat shots en stapt ook die stinkende plas in. Ik zie hoe hij met de camera net boven het water scheert, als een iguana (zo heet een leguaan hier op Aruba). 'Reserve-Joran'. We willen ook een shot draaien dat een overzicht geeft van de Bubaliplas. We rijden naar een hoog hotel in de buurt en vragen of we op het dak mogen draaien. Dat mag. Een security-guard begeleidt ons. Hij vraagt of we misschien bezig zijn met een onderwerp over Natalee Holloway. Slik! Welnee, dat is zo'n oud verhaal, zeggen we overtuigend, "speelt dat nog?".
Maar wat blijkt nou: de beveiliger van het hotel vertelt trots dat hij de man was die in een reconstructie van Peter R. de Vries, 'Joran' heeft gespeeld! "Dat heeft toen nog veel gedoe opgeleverd. Dat ze een lokaal iemand hebben gebruikt, terwijl Joran blank is", zegt hij. Hoe is het mogelijk? Hoe klein is dit eiland? We staan naast reserve-Joran! En filmen de plek waarvan de echte Joran zegt dat hij Natalee heeft achtergelaten!
Het verhaal laat ons maar niet los. Al zitten we aan het strand en zien we een prachtige zonsondergang; we denken veel na, praten en filosoferen er lustig op los. Vergeten we iets? Wat kunnen we nog meer checken? Die vriend die Joran nu als medeplichtige aanwijst, is in 2005 verhoord door de politie. Hij had een waterdicht alibi. Hij was met z'n vader naar huis gegaan en werd de volgende ochtend met zijn broer en zus naar school gebracht.
Het huis dat we hebben gezien, tja, volgens Joran was daar niemand. Ik zoek naar een verklaring. Misschien zat de hele familie in die andere woning die ze hebben op het eiland? Het zou kunnen. Het stond toen wellicht al te koop en misschien stond het huis leeg? Pure speculatie, maar toch…
's Avonds zoek ik op internet naar de profielen van die vriend van Joran. Hij schrijft een blog en beschrijft daar hoeveel hij feest, zuipt en hoe ongelukkig hij soms is. Ik ben geen psycholoog, maar als waar is wat Joran zegt en je zo’n geheim al ruim vier jaar met je meedraagt, dan kun je bijna niet lekker in je vel zitten. Net als die jongen zet ook de vader veel foto's op internet. Ik geneer me bijna als ik hele foto-albums van die familie zit te bekijken.
Vanuit Nederland krijgen John en ik steeds meer vragen van vrienden en collega’s. "Waar hang je uit?". We mogen niks zeggen, want daarmee zou het verhaal uit kunnen lekken. Dat mag absoluut niet gebeuren! Wij zijn dus niet op Aruba! Niet omdat we zonodig een 'primeur' willen hebben, maar we zouden daarmee justitie voor de voeten kunnen lopen. John en ik beseffen maar al te goed dat dit Jorans verhaal is. Ons enige doel is om daarvan voor het RTL Nieuws zo goed mogelijk verslag te doen.
Wat een bizar verhaal is dit toch. Hoewel John en ik al veel reportages hebben gemaakt, gaat deze ons niet in de koude kleren zitten. We proberen een verhaal te maken over een verschrikkelijk menselijk drama, een drama voor Natalee en een misschien nog groter drama voor haar ouders, die al jaren in onzekerheid leven. John heeft zelf kinderen, het verhaal raakt hem: "Ik zou gek worden als het mijn dochter zou zijn". We beginnen steeds harder te hopen dat Joran nu eindelijk de waarheid heeft verteld, zodat een einde kan komen aan de zoektocht naar Natalee Holloway.
Roel Geeraedts
http://www.rtl.nl/(/actueel/rtlnieuws/blogs/blogs_overig/)/actueel/rtlnieuws/blogs/blogs_overig/articles/26_februari_2010_1267190259357.xml
